به گزارش اداره کل روابط عمومی و امور بین‌الملل صندوق بازنشستگی کشوری، منظور از ضعف به کاهش تاب‌آوری روانی و جسمی فرد یا توانایی او برای بهبودی و بازیابی پس از بیماری و آسیب است.
محققان دانشگاه نیوکاسل در پژوهشی به بررسی این موضوع پرداختند که آیا تعاملات اجتماعی و احساس تنهایی بر ضعف تأثیر دارد یا خیر.
آنان داده‌های مربوط به بیش از ۲۰۰۰ مرد بالای ۶۵ سال را که با فاصله هشت سال ارزیابی شده بودند، تحلیل کردند. این ارزیابی‌ها شامل اطلاعاتی درباره سلامت و زندگی اجتماعی آنان بود.
به طور خاص، از این مردان پرسیده شد که چقدر وقت با خانواده و دوستان خود سپری می‌کنند؛ آیا کار داوطلبانه انجام می‌دهند؛ در فعالیت‌هایی مانند بازی ورق، بینگو یا سایر بازی‌ها شرکت می‌کنند؛ در کلوب‌های مذهبی یا اجتماعی حضور دارند؛ به سفرهای تفریحی یا شبانه می‌روند؛ کتاب یا روزنامه می‌خوانند؛ نامه می‌نویسند؛ در رستوران غذا می‌خورند یا از سینما و موزه بازدید می‌کنند و در رویدادهای ورزشی حاضر می‌شوند.
از میان این افراد، ۷۱۵ مرد در مطالعه بلندمدت «British Regional Heart Study» شرکت داشتند. محققان در مقاله‌ای که در نشریه آمریکایی اپیدمیولوژی منتشر شد، نوشتند که ارتباطات اجتماعی ممکن است «بر روند پیشرفت ضعف پیری تأثیر بگذارد».
بر اساس یافته‌ها، افرادی که در ارزیابی اولیه سطح فعالیت اجتماعی بالاتری داشتند، ۳۱ درصد کاهش خطر ابتلا به ضعف را نشان دادند.
همچنین کسانی که در طول دوره هشت‌ساله، فعالیت اجتماعی خود را افزایش داده بودند، با ۲۳ درصد کاهش خطر مواجه بودند.
این مطالعه که بخشی از هزینه‌های آن توسط بنیاد قلب بریتانیا (BHF) تأمین شده بود، نشان می‌دهد که سطح بالاتر مشارکت اجتماعی و افزایش تدریجی آن در طول زمان، هر دو در معکوس کردن ضعف مؤثر به نظر می‌رسند.
در میان شرکت‌کنندگان انگلیسی این پژوهش، سطح بالاتر تنهایی در ابتدای مطالعه و افزایش آن در طول دوره پیگیری، با خطر بیشتر بروز ضعف همراه بود.
پروفسور «شینا رمزی»، نویسنده ارشد این تحقیق و استاد سلامت عمومی و اپیدمیولوژی در دانشگاه نیوکاسل، در این باره می‌گوید: «مطالعه ما نشان می‌دهد که ضعف اجتناب‌ناپذیر نیست. برخی از افراد از مراحل اولیه ضعف بهبود می‌یابند و فعال‌تر شدن از نظر اجتماعی می‌تواند یکی از عوامل مؤثر در این بهبودی باشد.»
دکتر «زییی کای»، نویسنده اول این مطالعه از دانشگاه نیوکاسل، نیز می افزاید: افرادی که از نظر اجتماعی فعال هستند، احتمالاً از حمایت اطرافیان برای داشتن زندگی سالم‌تر و دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی بهره می‌برند که این امر می‌تواند از بروز ضعف پیشگیری کند.
در مقابل، افرادی که منزوی‌تر هستند و احساس تنهایی می‌کنند، ممکن است کم‌تحرک‌تر باشند، مراقبت‌های لازم پزشکی را کمتر دریافت کنند و از خواب و تغذیه باکیفیت پایین‌تری برخوردار باشند که همه این عوامل خطر زندگی با ضعف را افزایش می‌دهند.
از این رو، توسعه جوامع و شبکه‌های دوستدار سالمند که پیوندها و فعالیت‌های اجتماعی حمایتی را تقویت می‌کنند، می‌تواند به کاهش بار ضعف کمک کند.»
دکتر «سونیا بابو-نارایان»، مدیر بالینی بنیاد قلب بریتانیا و متخصص قلب، نیز در این باره می‌گوید: «این مطالعه، شاهد دیگری برای شواهد فزاینده‌ای است که فعالیت‌های اجتماعی را برای سلامت انسان مفید قلمداد می‌کنند، در حالی که تنهایی و انزوا می‌توانند تأثیرات نامطلوبی در سلامتی داشته باشند.
علاوه بر معاشرت، عواملی مانند ورزش (به‌ویژه تمرینات مقاومتی و قدرتی) و تغذیه مناسب نیز در کاهش ضعف نقش کلیدی دارند. در حال حاضر، در سرویس سلامت ملی بریتانیا (NHS) بر «نسخه‌نویسی اجتماعی» تأکید فزاینده‌ای وجود دارد که به افراد کمک می‌کند فعالیت‌های جدیدی را در محیط زندگی خود تجربه کنند. امتحان کردن فعالیت‌های گروهی جدید مانند کار داوطلبانه، برای کسانی که توانایی آن را دارند، می‌تواند به زندگی بهتر و طولانی‌تر منجر شود.»
به گزارش انجمن سالمندشناسی بریتانیا، حدود یک نفر از هر ۱۰ نفر بالای ۶۵ سال دچار ضعف است و این میزان در میان افراد ۸۵ سال و بالاتر به حدود یک چهارم می‌رسد.