چگونه با پدرومادر سالمندمان در مورد نگرانی‌هایمان گفت‌وگو کنیم؟

به گزارش اداره کل روابط عمومی و امور بین‌الملل صندوق بازنشستگی کشوری، این مکالمات اغلب با نگرانی از آسیب زدن به احساسات آنها یا به خطر انداختن استقلالشان همراه است. با این حال، با رویکردی درست و محترمانه، این گفت‌وگوها می‌تواند به تقویت رابطه و تضمین امنیت و رفاه عزیزانتان بینجامد.

منتظر نمانید تا یک بحران، مانند یک تصادف رانندگی یا یک زمین‌خوردن جدی، رخ دهد. این مکالمات باید بخشی طبیعی از برنامه‌ریزی بلندمدت برای سالمندی باشد. زمانی را انتخاب کنید که هیچ‌کس عجله یا استرس ندارد و در محیطی آرام و خصوصی صحبت کنید.

به جای گفتن جملاتی مانند «تو دیگر نمی‌توانی رانندگی کنی»، احساسات خود را این‌گونه بیان کنید: «من وقتی در جاده هستی بسیار نگران می‌شوم.» این تغییر کوچک در کلام، گفت‌وگو را از حالت یک اتهام به یک بحث درباره دغدغه‌های مشترک تبدیل می‌کند.

هدف شما نباید فقط تحمیل نظر خودتان باشد. به دغدغه‌های آنها گوش دهید. از دست دادن استقلال برای یک سالمند می‌تواند به معنای از دست دادن هویت باشد. به نگرانی‌های آنها، مانند ترس از وابسته شدن یا انتقال به خانه سالمندان، احترام بگذارید و آنها را درک کنید.

به جای دیکته کردن یک راه‌حل، عزیزتان را در فرآیند تصمیم‌گیری شریک کنید. سؤال بپرسید: «به نظرت چه راه‌حل‌هایی وجود دارد؟» یا «چطور می‌توانیم با هم این مشکل را حل کنیم؟» این کار به آنها احساس کنترل و عزت نفس می‌دهد. برای مثال، به جای ممنوع کردن کامل رانندگی، می‌توانید پیشنهاد دهید رانندگی تنها به ساعات روز و مسیرهای کوتاه و آشنا محدود شود.

پیش از گفت‌وگو، در مورد گزینه‌های موجود تحقیق کنید. اگر موضوع رانندگی است، اطلاعاتی در مورد سرویس‌های حمل‌ونقل عمومی، تاکسی‌های اینترنتی یا خدمات پیک مخصوص سالمندان جمع‌آوری کنید. اگر موضوع زندگی مستقل است، می‌توانید سیستم‌های اخطار اضطراری یا خدمات پرستاری در منزل را معرفی کنید. ارائه جایگزین‌های عملی، ترس از تغییر را کاهش می‌دهد.

این گفت‌وگوها اغلب در یک جلسه به نتیجه نمی‌رسند. ممکن است نیاز به چندین بحث آرام و مداوم داشته باشید. هدف اصلی شما باید ایجاد یک فضای اعتماد و درک متقابل باشد، جایی که عزیزتان بداند شما در کنارش هستید، نه در مقابلش. به یاد داشته باشید، این سفر با هم است، نه یک مأموریت انفرادی.