از پیوس دهم تا پاپ فرانسیس را دیده‌ام؛

شهر کوچکی در ایتالیا که رکورددار شهروندان بالای ۱۰۰سال است

تعداد شهروندان بالای ۱۰۰ سال در شهر کوچک ۱۷۶۵ نفری پرداس‌دفوگو (Perdasdefogu) در غرب ایتالیا به بالای ۱۰نفر رسید.

 

به گزارش اداره کل روابط عمومی و اموربین الملل صندوق بازنشستگی کشوری، آنجلا جوفریدا (Angela Giuffrida) در گاردین نوشت: ویتوریو لای (Vittorio Lai) که دوستانش او را پیستول صدا می زنند، هنوز رانندگی می کند و به شکار گراز وحشی می رود، جوانترین صدساله اهل پرداس‌دفوگو است، شهر کوهستانی دورافتاده ای در جزیره ساردینیا در ایتالیا که به دلیل داشتن شهروندان صدساله دارای رکوردی جهانی است.

او و همشهری دیگرش، پیوچیا لای (Piuccia Lai)، که بی هیچ نگرانی سوار هواپیما می شود و برای دیدار پسرش به میلان می رود، در حالی صدسالگی شان را جشن می گیرند که آمار افراد بالای صدسال را در این شهر کوچک به عدد ۱۰ می رسانند. جزیره ساردینیا یکی از پنج نقطه جهان است که تعداد قابل توجهی از ساکنانش بیش یک قرن زندگی کرده اند. ۵۳۴ نفر از ساکنان این جزیره بالای ۱۰۰ سال دارند، یعنی ۳۳.۶ نفر در هر ۱۰۰ هزار نفر.

ولی شهر کوچک پرداس‌دفوگو، در دل کوه های ناهموار جنوب شرقی ساردینیا، که تنها ازطریق جاده باریک و پر پیچ و خمی قابل دسترسی است، از این نظر منحصر به فرد است که شمار افراد بالای ۱۰۰ سال آن در مقایسه با جمعیت کل، ۱۶ برابر میانگین کشوری است.

لوییزا سالاریس (Luisa Salaris)، استاد جمعیت شناسی دانشگاه کالیاری (University of Cagliari) می گوید: «با رسیدن تعداد افراد بالای ۱۰۰ سال در این شهر به ۱۰ نفر، طول عمر استثنایی ساکنان این شهر تایید می شود و حتی رتبه آن از چیزی که قبلا بود هم بالاتر می رود.»

پرداس‌دفوگو در سال ۲۰۱۲ به شهرت رسید، زمانی که خانواده ملیس (Melis)، متشکل از ۹ برادر و خواهر، به عنوان مسن ترین خواهر و برادر زنده روی زمین، با مجموع سنی ۸۱۸ سال، در کتاب رکوردهای جهانی گینس ثبت شدند.

مسن ترین فرزند این خانواده و باسابقه ترین شهروند این شهر، کانسولاتا ملیس (Consolata Melis) بود که در سال ۲۰۱۵ در سن ۱۰۸ سالگی درگذشت. آنتونیو بروندو (Antonio Brundu)، ۱۰۴ساله مسن ترین ساکن فعلی است.

ویتوریو لای پس از کشتن اولین گراز وحشی خود در ۱۳ سالگی نام مستعار خود را به دست آورد. او در مقاله ای که توسط پژوهشگر تاریخ، جیاکومو ماملی (Giacomo Mameli) نوشته شده بود، به روزنامه لانوئووا ساردینیا (La NuovaSardegna) گفت: «تفنگ پدرم را که رئیس گروه شکار بود، برداشته بودم. آن روزها، شکار شهر را از گرسنگی نجات داد.»

وقتی جشن تولد ۱۰۰سالگی یکی از شهروندان باشد، معمولاً همه شهر گرد هم می آیند، اما به دلیل محدودیت های کرونایی، لای ۱۰۰سالگی اش را با پذیرایی از خانواده و چند تن از دوستانش جشن گرفت.

ویتوریو که با همسر ۹۷ ساله اش زندگی می کند، ادعا می کند در طول زندگی خود «صدها» شغل داشته است و می گوید: من چوپانی، کارگری، انبارداری و آشپزی کرده ام.»

پیوچیا، ۱۰۰ساله دیگر شهر، می گوید: «من گرسنگی و جنگ را دیده ام، در دوران فاشیسم و ​​دموکراسی زندگی کرده ام و برای اولین بار در ۲ ژانویه ۱۹۴۶ به عنوان یک زن رأی داده ام. من با ۱۰ پاپ ملاقات کرده ام، از پیوس دهم تا برگولیو (پاپ فرانسیس).»

چند تن از دانشمندان طول عمر ساکنان این شهر را با هوای پاک، تحرک، رژیم غذایی حاوی مقدار زیادی از سبزیجات تازه توضیح داده اند.

ویتوریو می گوید: «هرگز با شکم سیر میز غذا را ترک نمی کنم، کم گوشت می خورم و در طول روز کمی هم قهوه می نوشم.»

اما ماملی، پژوهشگر تاریخ، حس اجتماعی این شهر را نکته کلیدی آن می داند. «اینجا همه باهم اخت شده اند. شاید استثناهایی وجود داشته باشد، اما همه ما در ساردینیا عاشق هم و مراقب یکدیگر هستیم.»

 

منبع: گاردین

ترجمه: فاطمه اتراکی